Panon poe
kakarak meletek, ibun pating gurilap dina pucuk dangdaunan lir siki mutiara anu
ngagararantung, angin leler ngahiliwir di pirig ku haleuangna sora pacikrak
pipireun imah. Puguh matak betah tumaninah. Komo deui jang panganten anyar
saperti Ridwan jeung Ratih , anu keur meujeuhna sono bogoh. Dunya asa milik
duaan, jauh tina kasedih jeung kamelang, nu aya ngan maduna cinta anu peu’eut
kabina-bina. Ratih kakarak beres naheur cai jeung masak,nyadiakeun salaki anu
dipikacinta. Duaan anteng ditengah imah bari silih oconan, silih ciwit silih
toel teu aya bosena. Kadenge sora Ratih anu nyeukeukeuk manja bari terus
ngagabrug ka salalakina bari nagkeup ti pepereket.
Teu karasa
waktu nyerelek, geus tili taun kaliwat rumahtangga Ridwan jeung Ratih, tapi can
keneh boga budak, geus sagala cara dicobaan. Timimiti Paramedis nepi ka Tabib
tapi weleh cang ngabuah keun hasil. Sakapeung Ratih sok ngalamun asa ku tugenah
rumah tangga geus tilu taun tapi can ngabogaan keneh momongan, asa teu sampurna
jadi awewe. Sore anu haleumheum,balik ngantor Ratih ngadon ngalamun dina kaca
jandela nyawang jauh nalingakeun rempegna imah tur gedong-gedong sigrong anu
mimiti minuhan tempat. Teu ciga lima taun katukang mangsa manehna lelengohan,
asa ku ublag ablag lembur teh,tapi kiwari...beu...beuki heurin usik. Guriwel
aya sapasang leungeun meulit kana cangkengna, gebeg..! Ratih ngarenjag, asa
digareuwahkeun tina panglamunan.”Nya...ngalamun deui...? kadenge sora Ridwan
ngharewos kana ceulina lalunan, bari nyangheuykeun gadona dina taktak Ratih.
Anu dirangkul malik bari ngadilak bungah. “Aaahhh...akangmah sok
ngareureuwas...suganteh ririwa teu pupuguh nangkeup !”. Ratih meulitkeun
leungeunna kana punduk salakina.”Neng...upami aya keneh Mira, meureun moal
tiiseun teuingnya...bakal aya anu maturan ngobrol ka urang duaan, jigana upami
Mira masih keneh jumeneng meureun tos gaduh budak boa miheulaan urang..”.
Ridwan humandeuar bari tetep ngakeup pamajikan nana.”REKEEEEEEE.....T ..T ..T
..T ..T ..T ..T ..T....BLUGH..!!!”panto belah tukang anu nuju ka taman
ngajablog teu pupuguh ditiup angin, sorana tarik pisan nepi ka kaca
jandela karasa ngageter. Gebeg...Ridwan jeung Ratih ngararenjag, duanana silih
pelong...angin ngahiuk kajero imah.”..MEOOONGGGG...GUPRAK...PRANGXZZ...”. Si
Logay teu pupuguh ngajleng tina korsi sofa bari sagala di tubruk, nepikeun
kendi hias anu aya dina luhureun gupet peupeus lalagragan, eta ucing terus
nyempod ka juru bari nyentangkeun awak jeung buntutna bangun aya anu dipikasieun.
Ridwan ngahuleng sakeudeung, “aya angin timananya...naha si Logay bet lumpat ?”
teuing nanya kasaha da puguh bari culang cileung, “Neng....” Ridwan malik deui
ka Ratih, anu di pelong langsung ngagabrug ti pepereket, dampal leungeunna
karasa baseuh kesangan,”ssssssstttttt....kunaon Neng ? teu aya nanaon..bieumah
ukur angin”. Ridwan negerkeun hate pamajikan nana. Anu di ajak nyarita kadon
nyusupkeun beungeut kana dada salakina. Nafasna kadenge renghap ranjug kawas
anu geus lumpat. “Kang....nengggg...mah tadi asa ningg...ngali...anu ngolebat
kalebet bumi..”. Ratih ngaharewos sabari nahan ambekan nana,”aaahhh...maenya
wayah kieu..aya ririwa..neng..!?. ridwan ngupahan pamajikan nana. Ratih di
tungtun ku salakina di bawa asup ka rohangan dapur,” urang masak emih meningan
oge nuju usum tiris kieumah raos gera”. Ridwan mapalerkeun hate pamajikan nana.
Anu sabenernamah manehna sorangan oge, reuwas jeung bingung, asa maruringkak
bulu punduk jeung asa ngambeu seuseungitan anu teu wajar saliwat, basa panto
ngajablog jeung si Logay luncat tina korsi. Asa aya rasa anu beda henteu
saperti biasana. Padahal geus dua taun leuwih nyicingan imah duaan jeung
pamajikan nana, kakarak harita ngalaman aya kajadian ciga kitu. Pon kitu deui
Ratih, manehna leuwih kaget, reuwas jeung sieun, lantaran sakolebat manehna asa
ningali jirim awewe anu asup ka imah, malahan eces katingali ku juru mata dina
kaca jandela ngalangkang satukangeun manehna...Ratih apal kana rigigna eta
awewe...
Wanci geus
kapeuting nakeun, tapi Ratih can keneh bisa sare, gedebrag gedebrug guling
gasahan, nyangigir salah, nangkarak salah, sumawona nangkuban asa eungap teu
bisa ngarenghap. Hawa karasana hareudang bayeungyang, ret kagigireun salakina
geus ngagoplek tibra, diteuteup anteb bari di usapan pipina. Ratih cengkat bari
memener buuk, terus ngolesed tina tempat sare maksud dek turun ngahirupkeun
kipas angin anu ngagantung gede dina lalangit kamar, jut manehna turun
ngarumbaykeun suku diuk sakeudeung dina sisi tempat sare,”KEREWEK...!” Karasa
aya anu ngajewang pigeulang sukuna tina kolongeun ranjang, koceak Ratih
ngajerit...”aaaaawwwww...!!!” Dikejetkeun sukuna mari gajleng balik deui
ka tempat sare, Ridawan jongjon ngagebra teu ieuh ka
gareuwahkeun,”WUSSSSSHHHHHH”kipas angin teu pupuguh hirup sorangan muter tarik
pisan, puguh we Ratih beuki reuwas kesang ngoprot sa awak-awak ngagarajag jiga
anu di banjur, bari jeung sieun juru matana ngareret kana kipas angin anu
muterna mimiti ngalaunan deui”...aaaaaaaaaawwwwwwwww....kanggggg....!!!!”,
Ratih ngajerit maratan langit ngoceak maratan jagat bari ngarontok salakina anu
jongjon ngageubra, curukna ngacir nununjuk ka palebah kipas angin. Aya awewe
ngagantung dina kipas angin, sirahna ngalehek kana taktak, letahna
ngelel...panonna molotot nahan kanyeri. Ridwan ngorejat culang cileung
bari lulungu.”Aya naon neng...hey...aya naon...?” Ridwan rungah ringeuh
bingung ningali polah Ratih anu nyusupkeun beungeut kamanehna bari keukeuh
nunjuk kipas angin. Ridawan ngareret kana kipas angin....ewueh anu aneh, kipas
masih dina tempatna ngagantung pageuh teu rengrot. Lalaunan ridwan
nyengkatkeun Ratih anu masih ngadegdeg awakna, pok nyarita”Neng teu aya
nanaon, istigfar anggur oge...tong sieun pan aya akang...” . Ridwan ngelingan
pamakjikan nana.Ridwan ngolesed tina tempat sare maksud dek nyolot cai nginum
jang Ratih, supaya bisa tenang. Ratih ngilu turun nyekel pageuh kana leungeun
salakina,antukna dua nana kaluar ti kamar nuju rohangan tengah, gek duanana
diuk dina sofa, sanggeus mere nginun Ratih, Ridwan ngahirupkeun TV malah ka ayaan
ulah simpe teuing, ret kana jam dinding nunjukeun tabug satengah dua isuk,
lalajoeun euweuh nu bener malahan lolobana stasion TV geus areureun puguh geus
liwat titengah peuting. Sabenerna Ridwan hayangnanya ka pamajikan nana, naha
sabenerna aya naon tapi ningali galagat Ratih anu masih keneh pias jeung teu
daek ngomong, Ridwan teu jadi tumanya. Ridwan ukur bisa nyangkeh pamajikan nana
bari teu eureun diusapan sirahna. Sirah Ratih ngulisik malik neuteup salakina,
cimatana reumbay...segruk Ratih ceurik ngaguk-guk dina sangkehan salakina.
Pikiran nana kumalayang inget kana kajadian tadi, sidik pisan awewe anu
ngagantung dina kipas angin. Ratih apal kana beungeutna malahan leuwih ti apal.
Manehna inget mangsa-mangsa anu kaliwat, babarengan suka seuri, lamin sedih
sedih duaan lamun senang, senang oge duaan, malah tara ieuh papisah lain indit
ku auya ka pentingan masing = masing anu teu bisa dilakukaeun ku duaan. Estu
ceuk pari basa Sundamah ibarat gula jeung amisna hamo bisa dipisah keun. Ratih
beuki tarik ceurikna terus nyegruk nepi ka isuk, cape balas ceurik, tungtuna
sare ngagebra duna sangkehan salakina. Kitu deui Ridwan terus tibra bari
nyarande dina sofa, bari ngakeup pamajikan nana. Bray...panon poe meletek,
duanana nguniang tina sare. Ridwan gura giru lumpat kacai puguh waktu geus
meped ka jam tujuh isuk-isuk, waktuna di gawe. Sumawona Ratih bari sirah masih
karasa balideg oge manehna geuwat ngaleos kadapur maksudna dek nyadiakeun
sarapan jang salakina. “Tet Tott...Tet tott..assalamu’alaikum”. Kadenge bel
imah aya anu mencet. Bari rada hoream Ratih ngoloyong deui ka hareup, kulutrak
muka konci, pucunghul sirah saurang awewe umur 40 taunan bari seuri “ wilujeng
enjing neng Ratih...”pok na, “wilujeng enjing bi...sok kalebet, naha bibi meni
siang kadieuna ? biasana tabuh genep tos kadieu, janten we abdi kasiangan..?”.
Ratih mentog ka bi Warsih, inyana anu sok babantu di imah Ridwan jeung Ratih,
purah nyeuseuh jeung masak, pembantu cenah ngarana ceuk jaman kiwarimah. Ngan
bae teu mondaok didinya, bi Warsih gawena ukur nepi ka jam opat sore.
“Saleresnamah Neng bibi tos dua kali uihan kadieu, tabuh genep bibi sapertos
biasa tos ngebel panto, namung teu aya anu ngawaler, janten bibi wangsul deui,
da pangemut teh bilih ngaganggu kanu kacapean panginten, apanan tadi wengi teh
malem jumaah”. Ttembal bi Warsih bari nyerengeh. Gebeg Ratih ngangebeg, enya
wae, tadi peuting teh malem jumaah, pantes atuh aya jurig nyilieuri setan
mindah rupa ngadon ngadatangan manehna. Birigidig Ratih ngabirigid bari ngusaf
beubgeut, “ku naong neng ?” bi Warsih heraneun ningali pamolah Ratih.
“Ah..henteu bi, sok mangga kalebet weh”.
Duanana
ngabaliur ninggalkeun imah, nuju kantor sewang-sewangan. Ridwan nganteurkeun
heula Ratih saperti biasana, kakarak manehna nuluykeun nuju kantorna sorangan.
Bi Warsih gura giru beberes saperti biasana, teu kungsi dua jam imah geus
beresih jeung rapih. Sakabeh gordeng di singray-singray keun supaya cahaya
ponon poe bisa nembus bebas ka jero imah, komo imah Ridwan jeung Ratih mah
beungeutna nyinghareup ka wetan.”enggg....ngeong...ngeong...”kadenge sora si
Lugay ngaherengan di luhur, tara biasana eta ucing hehereng ciga kitu, bi
Warsih getap nyampeurkeun kaluhur, pikirna lapar meureun si Lugay,
“lugay....lu....lu...lugay...” bi Warsih nyalukan ucing bari mamawa mangkok
eusi parab, terus naekan tangga ka loteng , nepi ka rohangan loteng
nyampak si Lugay keur ngaherengan kaca lomari hias, anu pinuh ku boneka,
koleksi Ratih jaman keur rumaja jeung koleksi boneka Mira anu jadi adina.
“Dasar ucing...boneka diherengan...disangka beurit kitu ?”.Bi Warsih kutuk
geneng bari nyampeurkeun si Lugay, “ elu..ieuh daripada ngaherengan boneka
meningan dahar tah !..” sokmangkok parab di asongkeun ka si
Lugay”Weonggggg...!!!!” si Lugay teu pupuguh ngarontok kaca terus nguliwed katukangeun
bi Warsih, puguh we bi Warsih ngarenjag reuwas”ih kunaon ari maneh ?” bi Warsih
bangun anu kesel ka si Lugay. Leos bi Warsih balik deui ka rohangan handap, teu
mirosea pamolah si Lugay anu terus rorontok kana kaca sakapeung kana korsi
terus nyakaran karpet bari teu reureuh uang eong. “TRANGSS....!” kadenge aya
sora anu lagrag, kolotarak.....bangun anu ngagulutuk, ret bi Warsih katukangeun
nana katingali tatakan stainles ngagilinding terus miheulaan manehna turun
tangga. Bi Warsih olohok,” naha tatakan timana ? bet aya di luhur ? urut cep
Ridwan meureun... dasar ucing bangor..”. Bi Warsih terus tuurubun nuturkeun
tatakan anu ngagilinding ku jauh terus maju nepi ka panto kamar ridwan jeung
Ratih, kerewek di jewang ku bi Warsih nepikeun nubruk panto, bray ! panto
kasurungkeun muka, gebeg bi Warsih ngagebeg ningali saurang awewe keur ngajepat
disimbut dina kasur, bi Warsih ngagerentes”Apanan neng Ratih tadi geus indit
jeung salakina, naha saha ari ieu ? balik deui kitu neng Ratih teh ?” lalaunan
bi Warsih ngeteyep nyampeurkeun anu sare”Neng...neng...kunaon mulih deui ?
eneng teu raraos ?” tanya bi Warsih kanu ngajepat dina kasur, anu ditanya malah
nonggongan lain ngajawab. Bi Warsih ngawanikeun maneh noel anu ngaringkuk
nonggongan, barang anu ngaringkuk malik, “aaaaaaaaawwwwwwwww....!!!”. Bi Warsih
ngoceak bari malik lumpat, panto kamar di bantingkeun sataker kebek, naha eta
saha...naha bet rata beungeutna...euweuh panonan...euweuh irungan...euweuh
biwiran...barared jeung getih hungkul. Bi Warsih terus mangpret kaluar imah.
Tiiiiitttttt....kadenge kelakson mobil tiluareun pager imah. Reg Warsih eureun
tina lumpatna. Singhoreng Ridwan jeung Ratih baralik deui, padahal kakarak jam
sapuluh isuk-isuk. Bari jeung reuwas keneh bi Warsih muka panto pager. Sanepina
diburuan Ridwan jeung Ratih gura giru turun nyampeurkeun bi Warsih anu renghap
ranjug. “Kunaon bi ?...aya naon ?...” dua nana hari weusweus nanya bi Warsih.
Anu di tanya ukur narik nafas panjang, gek diuk dina sisi teras bangun anu
lungse. Ratih nyampeurkeun, gek diuk gigireun bi Warsih,”Bi...cing nyarios ka
abdi, aya naon”, Bi Warsih ngareret kanu nanya, manehna maksakeun
nyerengeh”henteu neng eta si Lugay...diparaban ku bibi tapi kadon ngarontok
jiga anu dek ngegel.” Bi Warsih kapaksa ngabohongan ka dunungan nana, maksudna
mah bisi dunungan nana jadi sarieuneun lamun di dongengkeun naon anu geus
katingali ku manehna. Ratih ngerutkeun tarang...manehna surti aya anu
dirahasiakeun ku bi Warsih ka manehna, tapi Ratih teu hayang loba omong, pok
na, “ah...suganteh kunaon ari bibi...” sabari cengkat terus nyampeurkeun
salakina. Tiluan nana sareuri koneng...
Wanci geus kapeuting nakeun, tapi Ratih can keneh bisa sare, gedebrag
gedebrug guling gasahan, nyangigir salah, nangkarak salah, sumawona nangkuban
asa eungap teu bisa ngarenghap. Hawa karasana hareudang bayeungyang, ret
kagigireun salakina geus ngagoplek tibra, diteuteup anteb bari di usapan
pipina. Ratih cengkat bari memener buuk, terus ngolesed tina tempat sare maksud
dek turun ngahirupkeun kipas angin anu ngagantung gede dina lalangit kamar, jut
manehna turun ngarumbaykeun suku diuk sakeudeung dina sisi tempat
sare,”KEREWEK...!” Karasa aya anu ngajewang pigeulang sukuna tina kolongeun
ranjang, koceak Ratih ngajerit...”aaaaawwwww...!!!” Dikejetkeun sukuna mari
gajleng balik deui ka tempat sare, Ridawan jongjon ngagebra teu ieuh ka
gareuwahkeun,”WUSSSSSHHHHHH”kipas angin teu pupuguh hirup sorangan muter tarik
pisan, puguh we Ratih beuki reuwas kesang ngoprot sa awak-awak ngagarajag jiga
anu di banjur, bari jeung sieun juru matana ngareret kana kipas angin anu
muterna mimiti ngalaunan deui”...aaaaaaaaaawwwwwwwww....kanggggg....!!!!”,
Ratih ngajerit maratan langit ngoceak maratan jagat bari ngarontok salakina anu
jongjon ngageubra, curukna ngacir nununjuk ka palebah kipas angin. Aya awewe
ngagantung dina kipas angin, sirahna ngalehek kana taktak, letahna
ngelel...panonna molotot nahan kanyeri. Ridwan ngorejat culang cileung
bari lulungu.”Aya naon neng...hey...aya naon...?” Ridwan rungah ringeuh
bingung ningali polah Ratih anu nyusupkeun beungeut kamanehna bari keukeuh
nunjuk kipas angin. Ridawan ngareret kana kipas angin....ewueh anu aneh, kipas
masih dina tempatna ngagantung pageuh teu rengrot. Lalaunan ridwan
nyengkatkeun Ratih anu masih ngadegdeg awakna, pok nyarita”Neng teu aya
nanaon, istigfar anggur oge...tong sieun pan aya akang...” . Ridwan ngelingan
pamakjikan nana.Ridwan ngolesed tina tempat sare maksud dek nyolot cai nginum
jang Ratih, supaya bisa tenang. Ratih ngilu turun nyekel pageuh kana leungeun
salakina,antukna dua nana kaluar ti kamar nuju rohangan tengah, gek duanana
diuk dina sofa, sanggeus mere nginun Ratih, Ridwan ngahirupkeun TV malah ka
ayaan ulah simpe teuing, ret kana jam dinding nunjukeun tabuh satengah dua
isuk, lalajoeun euweuh nu bener malahan lolobana stasion TV geus areureun puguh
geus liwat titengah peuting. Sabenerna Ridwan hayangnanya ka pamajikan nana,
naha sabenerna aya naon tapi ningali galagat Ratih anu masih keneh pias jeung
teu daek ngomong, Ridwan teu jadi tumanya. Ridwan ukur bisa nyangkeh pamajikan
nana bari teu eureun diusapan sirahna. Sirah Ratih ngulisik malik neuteup
salakina, cimatana reumbay...segruk Ratih ceurik ngaguk-guk dina sangkehan
salakina. Pikiran nana kumalayang inget kana kajadian tadi, sidik pisan awewe
anu ngagantung dina kipas angin. Ratih apal kana beungeutna malahan leuwih ti
apal. Manehna inget mangsa-mangsa anu kaliwat, babarengan suka seuri, lamun
sedih, sedih duaan lamun senang, senang oge duaan, malah tara ieuh
papisah, salain indit ku aya ka pentingan masing - masing anu teu bisa
dilakukaeun ku duaan. Estu ceuk pari basa Sundamah ibarat gula jeung amisna
hamo bisa dipisah keun. Ratih beuki tarik ceurikna terus nyegruk nepi ka isuk,
cape balas ceurik, tungtuna sare ngagebra dina sangkehan salakina. Kitu deui
Ridwan terus tibra bari nyarande dina sofa, ngakeup pamajikan nana.
Bray...panon poe meletek, duanana nguniang tina sare. Ridwan gura giru lumpat
kacai puguh waktu geus meped ka jam tujuh isuk-isuk, waktuna di gawe. Sumawona
Ratih bari sirah masih karasa balideg oge manehna geuwat ngaleos kadapur
maksudna dek nyadiakeun sarapan jang salakina. “Tet Tott...Tet
tott..assalamu’alaikum”. Kadenge bel imah aya anu mencet. Bari rada hoream
Ratih ngoloyong deui ka hareup, kulutrak muka konci, pucunghul sirah saurang
awewe umur 40 taunan bari seuri “ wilujeng enjing neng Ratih...”pok na,
“wilujeng enjing bi...sok kalebet, naha bibi meni siang kadieuna ? biasana
tabuh genep tos kadieu, janten we abdi kasiangan..?”. Ratih mentog ka bi
Warsih, inyana anu sok babantu di imah Ridwan jeung Ratih, purah nyeuseuh jeung
masak, pembantu cenah ngarana ceuk jaman kiwarimah. Ngan bae teu mondok
didinya, bi Warsih gawena ukur nepi ka jam opat sore. “Saleresnamah Neng bibi
tos dua kali uihan kadieu, tabuh genep bibi sapertos biasa tos ngebel panto,
namung teu aya anu ngawaler, janten bibi wangsul deui, da pangemut teh bilih
ngaganggu kanu kacapean panginten, apanan tadi wengi teh malem jumaah” tembal
bi Warsih bari nyerengeh. Gebeg Ratih ngangebeg, enya wae, tadi peuting teh
malem jumaah, pantes atuh aya jurig nyiliwuri setan mindah rupa ngadon
ngadatangan manehna. Birigidig Ratih ngabirigid bari ngusap beungeut, “ku naong
neng ?” bi Warsih heraneun ningali pamolah Ratih. “Ah..henteu bi, sok mangga
kalebet weh”.
Duanana ngabaliur ninggalkeun imah, nuju kantor sewang-sewangan. Ridwan
nganteurkeun heula Ratih saperti biasana, kakarak manehna nuluykeun nuju
kantorna sorangan. Bi Warsih gura giru beberes saperti biasana, teu kungsi dua
jam imah geus beresih jeung rapih. Sakabeh gordeng di singray-singray keun
supaya cahaya ponon poe bisa nembus bebas ka jero imah, komo imah Ridwan jeung
Ratih mah beungeutna nyinghareup ka wetan.”enggg....ngeong...ngeong...”kadenge
sora si Lugay ngaherengan di luhur, tara biasana eta ucing hehereng ciga kitu,
bi Warsih getap nyampeurkeun kaluhur, pikirna lapar meureun si Lugay,
“lugay....lu....lu...lugay...” bi Warsih nyalukan ucing bari mamawa mangkok
eusi parab, terus naekan tangga ka loteng , nepi ka rohangan loteng
nyampak si Lugay keur ngaherengan kaca lomari hias, anu pinuh ku boneka,
koleksi Ratih jaman keur rumaja jeung koleksi boneka Mira anu jadi adina.
“Dasar ucing...boneka diherengan...disangka beurit kitu ?”.Bi Warsih kutuk
geneng bari nyampeurkeun si Lugay, “ elu..ieuh daripada ngaherengan boneka
meningan dahar tah !..” sok mangkok parab di asongkeun ka si Lugay
”Weonggggg...!!!!” si Lugay teu pupuguh ngarontok kaca terus nguliwed
katukangeun bi Warsih, puguh we bi Warsih ngarenjag reuwas”ih kunaon ari maneh
?” bi Warsih bangun anu kesel ka si Lugay. Leos bi Warsih balik deui ka
rohangan handap, teu mirosea pamolah si Lugay anu terus rorontok kana kaca
sakapeung kana korsi terus nyakaran karpet bari teu reureuh uang eong.
“TRANGSS....!” kadenge aya sora anu lagrag, kolotrak.....bangun anu ngagulutuk,
ret bi Warsih katukangeun nana katingali tatakan stainles ngagilinding terus
miheulaan manehna turun tangga. Bi Warsih olohok,” naha tatakan timana ? bet
aya di luhur ? urut cep Ridwan meureun... dasar ucing bangor..”. Bi Warsih terus
tuturubun nuturkeun tatakan anu ngagilinding, ku jauh terus maju nepi ka panto
kamar Ridwan jeung Ratih, kerewek di jewang ku bi Warsih nepikeun nubruk panto,
bray ! panto kasurungkeun muka, gebeg bi Warsih ngagebeg ningali saurang awewe
keur ngajepat disimbut dina kasur, bi Warsih ngagerentes ”Apanan neng Ratih
tadi geus indit jeung salakina, naha saha ari ieu ? balik deui kitu neng Ratih
teh ?” lalaunan bi Warsih ngeteyep nyampeurkeun anu sare”Neng...neng...kunaon
mulih deui ? eneng teu raraos ?” tanya bi Warsih kanu ngajepat dina kasur, anu
ditanya malah nonggongan lain ngajawab. Bi Warsih ngawanikeun maneh noel anu
ngaringkuk nonggongan, barang anu ngaringkuk malik,
“aaaaaaaaawwwwwwwww....!!!”. Bi Warsih ngoceak bari malik lumpat, panto kamar
di bantingkeun sataker kebek, naha eta saha...naha bet rata beungeutna...euweuh
panonan...euweuh irungan...euweuh biwiran...barared jeung getih hungkul. Bi
Warsih terus mangpret kaluar imah. Tiiiiitttttt....kadenge kelakson mobil
tiluareun pager imah. Reg Warsih eureun tina lumpatna. Singhoreng Ridwan jeung
Ratih baralik deui, padahal kakarak jam sapuluh isuk-isuk. Bari jeung reuwas
keneh bi Warsih muka panto pager. Sanepina diburuan Ridwan jeung Ratih gura
giru turun nyampeurkeun bi Warsih anu renghap ranjug. “Kunaon bi ?...aya naon
?...” dua nana hari weusweus nanya bi Warsih. Anu di tanya ukur narik nafas
panjang, gek diuk dina sisi teras bangun anu lungse. Ratih nyampeurkeun, gek
diuk gigireun bi Warsih,”Bi...cing nyarios ka abdi, aya naon”, Bi Warsih ngareret
kanu nanya, manehna maksakeun nyerengeh”henteu neng eta si Lugay...diparaban ku
bibi tapi kadon ngarontok jiga anu dek ngegel.” Bi Warsih kapaksa ngabohongan
ka dunungan nana, maksudna mah bisi dunungan nana jadi sarieuneun lamun di
dongengkeun naon anu geus katingali ku manehna. Ratih ngerutkeun
tarang...manehna surti aya anu dirahasiakeun ku bi Warsih ka manehna, tapi
Ratih teu hayang loba omong, pok na, “ah...suganteh kunaon ari bibi...” sabari
cengkat terus nyampeurkeun salakina. Tiluan nana sareuri koneng...(nyambung....)
Reup magrbi Ridwan ningali pamajikan nana aya ku tanghinas ngahurung
hurungkeun lampu,atuh rohangan imah jadi ngebrak caang jiga anu dek
hajat. TV di hirupkeun jeung sorana ditarikan, “neng kunaon ieuteh ? tara
biasana narikan sora TV sareng ngahurungkeun lampu sakieu caangna ?”. Ridwan
mimiti nanya pamajikan nana kulantaran ngarasa heran ku pamolahna.”Supados teu
keu eung kang, neng mah sieun aya jurig deui...” tembal Ratih. Ridwan asa di
ingetan, kajadian tadi peuting oge can apal aya naon naon na, puguh tadi
peuting Ratih teu beunang di tanya. Ridwan nyerengeh bari nuyun pamajikan
nana,”neng...cing akang hoyong terang, ari tadi wengi aya naon ?”. Gebeg anu
ditanya ngagebeg, asa di seureud engang jigana nepi ka tingali pisan awakna ngageter...”tong
naros eta kang...neng sieun, malahan akang mah wengi oge jongjong tibra..”
Ratih sepa deui beungeutna ras inget kana kajadian tadi peuting.”Mening oge
nyarios supaya akang apal aya naon-naona...apanan lamun kajadian itu ieu,
akang puguh meureun nyikepan nana, henteu jiga ayeuna...akang bingung ari
neng sieun kunaon...? da akang mah teu ngarasa aya nanaon..”. Panjang lebar
Ridwan negeskeun mamksudna, Ratih ngahuleng sakeudeung, kojengkang manehna
nyokot cai nginum anu ngajugrug dina galon, lek nginum bangun anu haus kacida.
Gek deui diuk gigireun salakina, malah meni nempel meped diukna ciga anu
sieun pajauh, Ridwan meulitkeun leungeuna kana cangkeng Ratih.”Kang...tadi
wengi abdi teu tiasa peureum...hareudang kacida...waktos abdi hudang bade turun
tina ranjang...pean abdi aya anu ngabetot tikolong ranjang..meni karaos pisan
tiis jeung heuras kulitna...teras abdi naek deui kana ranjang tapi kipas angin
teu pupuguh muter sorangan...barang ku abdi di reret aya jalmi
ngagantung...dina kipas...sareng abdi apal ka jalmi eta....”. Cakakak
Ridwan seuri nepi ka reumbay cimata, ngadenge dongeng pamajikan nana. “Neng
matakna ulah sok ngalamun anu lain- lain..maenya aya jalma ngagantung dina
kipas sagala, jiga filem horror wae...”. Ratih ngagadeud keuheul kasalakina,
dumeh teu percaya kana naon anu dicaritakeun na. “Nya akang mah kadon
nyeungseurikeun, lain kadua karunya...? tadi cenah nitah nyarita..ayeuna tos
dicaritakeun malah ngageuhgeuykeun...”. “GULUKGUK....GULUKGUK...GULUKGUK...”.
Ngadadak kadenge sora galon cai disada tarik pisan gelembung caina terus naek
turun. Serrrr......karasa aya angin asup kajero imah duka timana datangna beuki
lila beuki tarik, serelek hordeng hareup ngagulung kasisi bangun aya anu
mukakeun...katingali diluar hujan ngagebret...”KOLENYAY DUERRRRR...!” sora
guludug tarik pisan, “”Rekeeeeettttttttt.....BRANGS...”” panto pager imah muka
disurung angin. Ridwan ereun tina seurina, “euleuh naha ieuteh teu gugur teu
angin bet hujan..” terus manehna cengkat, kojengkang ka dapur nyokot payung
niat dek nutupkeun panto pager imah. Ratih gura giru nuturkeun...”kang eneng
ngiring....”, Ridwan teu nembalan ukur ngalieuk bari terus noyod ka dapur. Bari
jejengkean nyingkahan cai leuncang duanana leumpang kaburuan, ceg kana panto
pager terus disurungkeun, “neng cepeng payungna...beurat geuning
pantoteh, kurang oli sigana” Teu ngadagoan ditembalan Ridwan nyered
panto...hiuk angin ngagedean...kalayang...payung anu di cepengan ku Ratih
ngalayang kabawa angin...”KOLENYAY JELEGER...” guludug nyamber deui...reg
Ridwan ngarandeg teu nuluykeun nutupkeun pantona, diluareun pager...manehna
ningali aya anu ngaringkuk ditengah jalan...ciga jalma anu nangkuban, lieuk
manehna ka pamajikan nana, ngagupayan ku isyarat...Ratih bari jeung sieun oge
nyampeurkeun...duanana jeng ngajanteng ngawaskeun anu ngaringkuk tengah jalan.
Baseuh jibreg kahujanan,”Ratih ngaharewos “Kang etamah jalmi sigana...boa
teuing kapiuhan kasamber guludug...”. Ridwan unggeuk ngaheu’euhkeun omongan
pamajikan nana. Keteyep dua nana ngeteyep nyampeurkeun jalma anu ngaringkuk
tengah jalan. Bener wae, geuningan awewe..gok Ridwan cingogo leungeuna
ngaragamang kana tak tak eta awewe anu nangkuban, terus awakna
dibalikeun...barang geus nangkarak...”aaaaaaaaaaaaaa...!” Ridwan jeung Ratih
bareng ngagarawak..eces pisan eta awewe anu ngajoprak teh beungeutna rata teu
mang rupa, baloboran ku getih, getihna ngucur kabaseuhan cai hujan, can anggeus
rasa reuwas jeung kagetna...kuniang eta awewe anu rata beungeutna teh
cengkat...teu tatapasini deui Ridwan ngajewang pamajikan nana bari lumpat
kajeroeun pager imah, sataker tanaga panto pager anu tadi pageuhteh di
bantingkeun bari terus di konci. Duanana lumpat tibabaranting nuju ka panto
imah. Geblus duanana satengah ngabantingkeun awak kajero, gebrug panto
ditutupkeun terus di konci. Diluar kadenge sora anu seuri
nyikikik...hihihi....hiihiiii.....angin pating saleor beuki tarik, Ratih melong
kasalakina...biwirna ngageter, cigana hayang ngomong tapi teu aya sora anu
kaluar..Ridwan buru buru ngeukeupan pamajikan nana, tuerus dituyun dibawa
kakamar,rekeeeettttttt...panto kamar disurungkeun...gebeg !!! duanana kacida
pisan ngagebegna...aya saurang awewe keur diuk dina sisiranjang,
ngagelenyu ngajak seuri kaduanana”MIRA....?!”, Ridwan nyebutkeun hiji ngaran,
kulapes...golosoh...Ratih kapiuhan, sakedet netra eta awewe anu disebut Mira ku
Ridwan geus euweuh tina tempatna. Bingung...sieun..heran..pacampur ngajadi
hiji. Ridwan gura giru neangan minyak angin jang maluran Ratih anu masih keneh
can inget tina kapiuhan nana. Beres ngaganti baju anu bararaseuh, Ridwan
mindahkeun Ratih kana luhureun kasur, bari terus irungna di angseuan ku minyak
angin, lalaunan Ratih lilir...cimatana rembes...bray beunta..gabrug kasalakina.
Duanana ngaharuleng ngaraga meneng, sibuk ku alam pikiran nana masing masing,
Peuting karasa beuki jempling, hujan angin geus reuereuh. Tinggal sora jankrik
maturan peuting. Pikiran Ridwan nyoreang lampah katukang, mangsa jaman keuer
bobogohan keneh jeung Ratih, manehna inget pisan lamun ulin kamamana teu bisa
duaan kudu wae adina Ratih ngingilu, puguh duanana dalit pisan ciga budak
kembar, padahal lain, umur ratih jrung Mira ngan beda sataun,matakan gedena
ampir sarua,malahan lamun anu teu apalmah pasti nyangka eta dua wanoja teh
kembar, teudipiceun sasieur beungeutna jeung rigigna sarupa pisan. Malahan
Ridwan mindeng pisan kalejokeun ku duanana. Tapi hanjakal adat adatan nana beda
pisan, lamun Ratihmah, lemah lembut jeung leuleuy keudeu, tapi Mira mah galak
jeung gede ambek, Ridwan inget,hiji waktu manehna ngajak ulin ka Ratih
susulumputan supaya Mira teu nyahoeun, tapi dasar sial balik ulin kaperego di
lawang panto, puguh Mira ngadadagoan tibarang manehna indit jeung Ratih, barang
gok Mira keur diuk di teras bari ngukeuweuk manuk parkit, ret manehna neuteup
kuring jeung Ratih, tetela ka ambek ngolepat dina kongkolak matana, beungutna
ngagadeud terus ngabalieur kediing hangit taya pupurieun nana. Anu matak
reuwas, duka manehna sadar atawa hanteu...manuk parkit anu dikeupeul nepi
kamejrel bakat kutipeperekat di pake nahan ka ambek. Tisaprak harita Ratih jadi
beuki hese di ajak ulin, kulantaran embung ninggalkeun Mira, lamun maksa di
tinggal keun pasti bakal pasea rongkah, Ratih mineng nga sms ka kuring lamun
adina sok nyiksa kamanehna bakat ku embung di tinggalkeun ulin ku manehna jeung
kuring. Jadi kieu salah kitu lain, kuring mineng ngageremet kesel hate, naha
boga pi adieun teh bet ku bubudakeun wae teu pisan ngarti, egois jeung hayang
ngeunah sorangan. Sakapeung Ridwan sok ngagerentes hayang teuing geura bogaweun
kabogoh supaya manehna bisa ngarasakeun ari jeung kabogoh teh asa kumaha. Tapi
anu leuwih anehna deui, lamun ulin bareng tiluan Mira sok leuwih ogoan ti batan
Ratih, kuring mineng era ku kalakuan nana, kabogoh kuring Ratih tapi anu landa
lende jeung manja beak karep malahan Mira. Ratih paling saukur meureudeuy nahan
perasaan ningali pamolah anu jadi adina. Untungna Ratihmah teu getas
harupateun, leuwih loba ngelehan batan nandingan. Malah Ratih mah pernah
nyarita “keun wae da jodo mah moal lumpat kamana”.
Teu karasa poe geus ganti ka isuk, teu sakerejep kerejep acan, boro –
boro hayang sare anu puguhmah sieun eta dedemit anu mangrupakeun Mira jeung anu
beungetna rata baloboran ku getih datang deui.
Poe saptu Ridwan jeung Ratih biasa pere tina gawe, duanana geus
katingali bebenah barang, di bantuan ku bi Warsih. Cenah dek ngadon nganjang
heula ka bibina Ratih. Sabari ngalongok imah titinggal kolot, geus ampir sataun
can dilongok, ti saprak indung Ratih maot kaleleban ku Mira, ukur beda sataun
indungna terus nyusul ka alam kalanggengan. Jam sapuluh isuk- isuk duanana geus
ngabelesur ninggalkeun imah, nuju” Cipamohalan” kampung tempat Ratih jeung Mira
di lahirkeun, puguh caricing dikota soteh kulantaran bapana meunang tugas di
kota. Tisaprak bapana tilar dunya kulantaran panyakit jantung, ditambahan ku
kacilakaan Mira kasamber kareta, indung Ratih milih balik deui ka kampung. Bet
asa katurug katutuh memang musibah anu tumiba ka kulawargana Ratih harita. Eta
oge anu ngajurung Ridwan buru-buru ngawin Ratih lantaran karunya geus paha
tulalis ngan sa ukur aya bibi jeung pamanna eta oge di lembur. Opat jam
perjalanan Ridwan jeung Ratih geus nepi kanu di jugjug. Diparapag ku kulawarga
bibina meni asa sono, ngarariung di tepas bari uplek ngobrol mudalkeun kasono.
Ridwan malahan di ajak ku mang Soma ningalian heula imah ka kulon, kulantaran
teu ngabejaan heula dek daratang nya imah can diberesan cenah. Satepina
kaburuan, “Mang geuningan bareresih..dirawat unggal dintennya ku mamang ?” bari
tuluy muka panto tepas, blus ridwan kajero...karasa tiis puguh imah tara aya
anu ngusian. Imah anu sakitu gedena dijieun tina kai dipanggungkeun
katukangna,tembokna dilapis ku bilik hinis meunang malitur. “Wan...ari di
rawatmah saban poe, lain ku mamang tapi ku si Ajat, tatangga mamang. Ngahaja
supaya manehna boga gawe tambahan pikeun maraban anak pamajikan nana”. Mang
Soma nembalan pananya Ridwan. “Upami biaya kanggo mayarna tisaha mang ? apanan
abdimah teuterang upami aya anu dipiwarang ngarawatan ieu imah”. Mang soma
ngajawab deui “Apanan unggal tilu sasih sakli Ratih sok ngintunan pikeun
biayana mah”. Bari ngurilingan imah Ridwan ngobrol kaditu kadieu jeung mang
Soma, salaki bibina Ratih.
Kasorenakeun Ratih geus bebenah jeung salakina, dek mondokan imah anu
jadi kolotna, niatna hayang istirahat tina kacape gawe jeung pangalaman
dua poe kamari anu pikasieuneun. Imah kolotmah meureun leuwih genah jeung
tumaninah sok sanajan anu bogana geus arareuweuh. Di Cipamohalan lemburna can
gegek, antara imah hiji jeung imah sejena masih keneh paturenggang, puguh
lalega keneh tanahna, henteu ciga di kota, ceuk bohongnamah hese hitut-hitut
acan. Ratih ngahaja milih kamar hareup,kamar anu baheula di pake jeung adina.
Duka kunaon hatena ku keukeuh hayang milih kamar eta, jiga anu poho kana kareuwas
kamari lamun aya “MIRA” ngadon diuk disisi ranjang manehna. Bakat ku cape jeung
tunduh urut peuting kamari teu sare, bada Isya duanana geus tibra ngagaluher,
asup ka alam impian masing – masing. Panon poe geus meletek, sora manuk reang
patembalan dina dahan angsana tukangeun imah. Angin tiis ngahiliwir.
Wanci geus bray beurang, Ratih mimiti katingali cenghar deui, sigana
geus bisa tenang kabebenjokeun ku hawa seger jeung kabetah dilembur sorangan.
Ridwan pon kitu deui, maneh na malahan keur sibuk mamawa kamera bari
nutur-nutur manuk Bincarung anu keur baceo dina dahan tangkal Kokosan hareupeun
imah. Kuat ka dengdek-dengdek melaan hayang meunang gambar anu sampurna. Ratih
ngaleos ka kamar indungna, hayang ningali ranjang anu biasa di pake ku indungna
mepende manehna baheula keur budak, ras inget jaman baheula,sok parebut jeung
Mira hayang di saliksik ku indung bari dihariringan kulagu kidung. Pikirna
nyoreang lampah katukang, mapay-mapay mangsa kabungah jeung gumbira
sakulawarga. Kuniang cengkat...terus mukakeun lomari pakean, diteuteup
hiji-hiji. Ret kana baju warna kayas, seredet hatena nyeblak geuning baju-baju
jaman manehna keur budak aya keneh disimpen, hadiah naek kelas harita teh,
sarua di pamgmeulikeun baju warna kayas samodel deuih rupana oge, gap di
cabak...gepluk aya anu rag rag tina jeroeun baju, ku Ratih di ilikan geuning
jepit buuk, saulas imut ngagelenyu dina biwirna, teu ka ampeuh ku rasa kasono,
rus ras ka indung jeung ka bapa, cimata Ratih ngeclak mapay pipina aya gerentes
anu kaluar tina hate teu ka tahan”Ambu....apa...hampura abdi...Ratih....”can
anggeus gerentesna, “GEBLUG..!” panto kamar ngadadak nutup, Ratih ngagebeg
sataker kebek, gura giru muka panto. Tapi pageuh...anak konci teu bisa di buka
keun..macet. Lampu dijero kamar ngadadak hurung sorangan...reup bray jiga anu
dek pegat..reket..reket..panto lomari rereketan...teu antaparah kerewek gagang
panto lomari dicekelan pageuh..na atuh ari jelegedeg eces bengras katingali
dina kalangkang kaca lomari aya awewe...ngajanteng satukangeun manehna..buukna
kusut ririaban, beungeutna rangsak pinuh kubared jeung tatu anu jarero..getihna
ngucur...nyarakclakan. “aaawwww...” Ratih ngoceak bari habek-habek eta kaca
lomari dihanca ku peureupna, bari terus
noroweco”Kaditu...Ratih...kadituuu...tong ngudag-ngudag
wae...ampun...hampura...ampun...”. Ratih terus jejeritan bari noroweco nyebut –
nyebut ngarana sorangan. Ridwan anu titadi geus ngabandungan satukangeun
panto,ngaras heran,naha bet nyebut-nyebut ngarana sorangan, kulutrak
bray...panto disurungkeun ku Ridwan, kasampak Ratih keur ceurik nginghak...bari
nyarekan kana kaca..leungeuna baloboran ku getih balas neunggeulan kaca lomari.
Ret ka Ridwan ngesod tina diukna rada mundur. Roman beungeutna bangun anu
reuwas jeung sieun manehna meped kana sisi tembok kamar. Ridwan cingogo
ngadeukeutan pamajikan nana”Neng naha bet nyarios sabulang bentor..nyeuseulan
nyalira...aya naon deui ?”. Gerewek Ratih ngagabrug salakina, ti pepereket,
“Kang hapunten abdi...abdi tos teu kiat diudag-udag ku Ratih...Ratih cigana
hoyong males kanyeri ka abdi...”. Bari nyegruk aluk-alukan dina dada salakina.
Atuh puguh Ridwan beuki bingung, naha ari ieu saha anu dihareupeun
manehna ? apanan Ratih pamajikan nana, antukna Ridwan ngaleupaskeun
tangkeupan pamajikan nana, disurungkeun lalaunan, terus diteuteup anteb ti
mimiti beungeut nepi ka suku. Weleh teu ka harti...puguh memang Ratih ieu
pamajikan nana. Bari nyusutan cimata ratih sisimekeun teu reureuh “apal
kang...? apal teu...saha ieu anu sabenerna ? saha....?” teu gugur teu angin
Ratih nyentak bari ngageubig geubig awak salakina. “Kuring lain
Ratih...tapi Mira...!!, bongan na akang baheula ngan mikacinta jeung mika
deudeuh ngan ka Ratih...kuring teu bisa narima..!!!. Lenyap hate Ridwan
ngalenyap lir ibarat ngadenge guludug tengah poe, bet asa di bentar gelap !
“jadi salila ieu..Ratih kamana ?..saha anu maot katabrak kareta api ?”. Ridwan
malik nanya ka pamajikan nana, “Anu maot Ratih...lain katabrak...tapi ngahaja
kukuring ditabrakkeun kana kareta, kuring teu kuat kudu nandangan timburu saban
waktu...kuring hayang mibanda anjeun Ridwan...euweuh deui carana salain kudu
nyingkirkeun Ratih tina kahirupan,...rumasa kuring poekeun....” Segruk deui
ceurik ngabangingik... Nyel Ridwan ambek...getihna asa naek kana embun
embunan..kerewek malik newak taktak pamajikan nana, “Jadi salila ieu anjeun
nipu ka kuring...Naha Mira...nahaaaa...? naon salah kuring jeung Ratih ka
anjeun..naon !!!??”. Ridwan sesentak jiga anu hayang neureuy ka jalma anu
salila ieu jadi pamajikan nana. “Anjeun anu bodo katotoloyoh Ridwan...lamun bae
harita anjeun datang ngalongok sawaktu Ratih dikuburkeun, anjeun moal
katipu...moal..! tapi anjeun harita euweuh keur sakola di Ostrali..malahan
anjeun angger sok nga smsan ka Ratih...padahal anu bogana geus taya dikieuna..”
Pamajikan nana nongtrowelang malik nyarekan bari ngajentrekeun kajadian anu
sabenerna. Ridwan ngaleketey ngadenge pangakuan tipamajikan nana anu sa estuna
geuningan MIRA lain RATIH lanceukna, lain kembar tapi estu siga kembar...susah
ngabedakeunna. Ridwan cengkat tina cingogona bari ngadelek ka Mira”teu sangka
geuningan anjeun siga iblis...ngabelaan rasa cinta nepi ka luas nelasan lanceuk
sorangan..dasar iblis !!!” leos Ridwan ngaleos ninggalkeun Mira anu masih
sisimekeun, can oge ninggalkeun lawang kamar”JEBROD..!!! PRACCCKKKKSSS...!!!”
aya barang anu ngabeletuk ninggag kana sirahna, leng katurelengan...titingalian
runyay..terus poek.
Duka sabaraha lila manehna kapiuhan. Barang sadar awakna geus aya dina
korsi goyang, kadua leungeun jeung sukuna titalian pageuh, awakna dibeungkeut
kana korsi, malahan biwir manehna diwewelan baju kaos ditalikeun kasatukangeun
sirahna. Ridwan culang cileung...rohangan ukur di caangan ku lampu lima
watt...ukur buruan anu ngagebray katingali tina sela sela panto anu nutup rapet.
Pohara Ridwan ngarasa reuwasna, tetela Mira geus ka asupan iblis,manehna geus
ngarencanakeun rek ngarogahala. Saeusi imah asa geus ka ambeu bau minyak tanah
jeung bengsin...Ridwan satekah polah muter otak kumaha carana supaya bisa
leupas, leungeun jeung sukuna terus di gerak gerak, papalar sugan wae talina
bisa ngalogoran jeung leupas, kulit lecet teu dirasa, malahan geus rembes
garetihan, gubrag korsina nga gubrag...ret juru mata Ridwan ningali sasemplek
kaca anu peupeus, perecis gigireun dampal leungeuna, teu miceun
kasempetan..sesemplekan kaca peupeus di kait ku kadua leungeunna terus
digesrek...kadenge sora lengkah ngadeukeutan...singhoreng Mira geus ngajanteng
hareupeun nana,lengeun kencana ngeukeuweuk peso dapur anu gugurilpan, leungeun
katuhuna mamawa lilin anu meunang ngahurungkeun, beungeutna beu eus
kucimata..tapi matanma liar...neuteup seukeut ka Ridwan. Dek manehna deku
hareupeun beungeut Ridwan, sorana peura campur jeung sisimekeun,pokna “Teu
rido....dunya aherat lamun anjeun kudu dipimilik kunu sejen, Ratih geus beunang
disingkirkeun...tapi kiwari datang hayang males pati...usaha kuring geus
katohyan..ieu..meureun sesa tilu taun katukang...kudu dianggeuskeun
ayeuna..urang kudu paeh babarengan...!!”. Kolebat...leungeun kenca Mira
ngulangkeun peso...jelas anu ditujuna beuheung Ridwan...sataker kebek Ridwan
ojah ngabantingkeun awakna...korsi anu ngahiji jeung awakna ngilu kabantingkeun
“HABEK..!” keuna pisan kana hulu angen Mira...gubrag Mira ngajengkang...teu
beunang di ingkahan takdir ti gusti yang widi lilin anu di cekel kumira
ngalayang...gepluk kana karpet anu meunang manjuran ku minyak tanah jeung
bengsin...jegur..seuneu ngagugudag...Ridwan hasil ngaleupaskeun leungeuna tina
tali anu nalikung, gura giru manehna ngalaanan tali anu meungkeut awakna...leupas...tinggal
dina suku can kabuka bari ngajauhan seuneu anu beuki ngentab Ridwan
ngagesor kasisi niat ngalaan tali dina suku, kuniang Mira cengkat tina labuhna
teu antaparah gabrug ngarontok Ridwan bari nojoskeun peso, Ridwan teu bisa
laluasa ngahindar puguh sukuna masih keneh ka beungkeut. Antukna papuket
duanana, jogol adu tanaga...Mira bener bener ka surupan setan tanagana bedas,
giclek...! gabressss...! peso anu di cekelku Mira nanceb pisan di tak tak
Ridwan “aaaaaaaaawwwwwww...” Ridwan ngoceak nahan kanyeri. Teu beakeun akal
tuurna di tilepkeun dipake nahan awak Mira anu nindihan nana...kerewek leungeun
Mira beunang di cekel terus diparilitkeun..Mira ngoceak bari ngagurinjal..teu
miceun kasempetan awak Mira dijejek kudua sukuna anu masih keneh ka beungkeut.
Koleang...gubrag!! awak mira ngalayang ninggang meja anu geus mimiti
hurung kuseuneu. Sakuat tanaga Ridwan ngangsrod kaluar ti imah anu geus pinuh
ku seuneu diditu didieu, gubrag awakna ragrag ka buruan. Diluar Tatangga geus
rajeg, tihot hat malanjuran seuneu..malahan aya anu nuaran tangkal cau di
alung-alungkeun kana seuneu. Ridwan pada muru ku tatanggana, digalusur kanu
lega...ti jero imah kadenge anu seuseurian...gajleng..!!! gedebut !!!! awakna
geus teu puguh rupa puguh kaduruk..Mira...noroweco...sagala do
omongkeun...sakapeung ceurik ngabangingik ciga anu kaduhung.
Sakapeung hahaok nyarekan duka kasaha...
PANUTUP
Sanggeus sagalana beres, Ridwan mulang ka kota di alanteurkeun ku
tatangga. Mira dibarawa karumah sakit jiwa, pikeun narima balitungan tina sesa
pamolahna tilu taun katukang....CAG.
